Soms kan je het gevoel hebben dat wanneer je bezig bent met bewustzijn dat je twee stappen vooruit en vijf stappen terug zet.
Misschien ga je naar therapie, misschien ben je in het verleden geweest. Misschien ben je begonnen met het lezen van boeken en ben je bezig met je eigen zelfgroeiwerk thuis. Alleen lijkt het erop dat je de oude patronen die je in de eerste plaats op dit pad hebben gebracht, niet van je af kunt schudden.
Er zijn redenen waarom we op dezelfde plek blijven hangen. Het is namelijk voor je zenuwstelsel veiliger om precies in dezelfde patronen te blijven.
Dit klinkt misschien niet leuk, je bent zo hard bezig een stap te nemen dichter naar jezelf toe.
Je hebt waarschijnlijk het grootste deel van je leven in dezelfde patronen geleefd. En zelfs wanneer je die ene stap vooruit zet en je begrijpt wat deze oude patronen zijn, zullen ze niet veranderen alleen maar omdat je ze begrijpt.
Logica betekent niet altijd verandering. Actie betekent verandering.
Wanneer in een patroon zit, die daar al sinds je kindtijd zit, kan zo'n verandering soms bedreigend zijn op fysiek en onbewust niveau.
Het is goed om een stap naar bewustzijn te maken en bewust te worden van de oude patronen. Je weet dat deze stap je zal helpen, alleen je zenuwstelsel denkt daar anders over.
Deze gedraagt en reageert zo om je te beschermen, gebaseerd op ervaringen uit het verleden. De reacties van je zenuwstelsel is primair. Het is op deze manier ontwikkeld om een goede reden: overlevingsredenen.
Het heeft je op weg geholpen wanneer je in je kindtijd in een nare situatie zat.
De strategieën die je in je kinderjaren hebt ontwikkeld om met bijvoorbeeld pijn om te gaan.
De natuur wilt dat het kind overleeft, vindt het manieren om een deel van de pijn te blokkeren, zodat het niet in zijn totaliteit wordt gevoeld, er vindt een soort verdoving plaats. Een overlevingstrategie.
Alleen dient deze actie je nu nog?
Ons zenuwstelsel genezen betekent dat je aan je lichaam mag gaan vertellen, dat deze reactie nu niet meer nodig om op zo'n manier te reageren en dat je nu veilig bent.
Als je op dit moment in een transitie zit, kan je het gevoel ervaren dat zo'n stap erg moeilijk is, alsof er een dikke muur om je heen staat.
Dit kan komen omdat je jouw systeem vraagt om te gaan veranderen. Om een stap te zetten naar herstel, naar wie jij oorspronkelijk bent.
En dit kan een bedreiging vormen voor je zenuwstelsel. Dit kan een stressreactie geven aan je systeem.
Om uit deze stressreactie te komen, kan je hierdoor de ongemak gaan voelen bij het veranderen ervan. Je kan het als vreemd, ongemakkelijk en angstig ervaren.
Je ‘weet’ alle dingen op cognitief, denkniveau. Alleen je lichaam weet dit nog niet.
Het is als een eerste stapje die een baby maakt van kruipen naar opstaan. Het is veel oefenen, vallen, opstaan, vallen, opstaan...
Om uit het "stresslichaam" te komen is het oefenen om het zenuwstelsel te kalmeren.
Het is leren om je lichaam te gaan bewonen. De overlevingstrategie is daar om je te verdoven, om de pijn niet te voelen in je lichaam.
Is het je ooit opgevallen dat wanneer je je angstig voelt, je lichaam dit ook echt voelt?
Dat komt omdat angst in je lichaam leeft en niet alleen in de gedachte in je geest.
Om die gedachten en je patronen te veranderen, is het belangrijk om sensaties te leren te gaan voelen in je lichaam.
Dit betekent om te leren luisteren naar wat je lichaam heeft te vertellen.
Een stap kan zijn om je sensaties waar te nemen in je lichaam.
Zoals wanneer je bang bent, kan je maaggebied krampachtig gaan voelen.
Wanneer je leert samen te werken met je lichaam, werk je tegelijk ook aan je zenuwstelsel.
Je lichaam onthoudt alles; geluiden, geuren, aanrakingen, smaken. De herinnering wordt niet in je geest vastgehouden, ergens opgesloten in de uithoeken van je hersenen. In plaats daarvan wordt het in je lichaam vastgehouden, helemaal tot op cel-niveau.
Een stap naar jezelf toe is erkennen welke sensatie in je lichaam aanwezig is.
En te benoemen, bijvoorbeeld, "ik ben bang". Op deze manier leer je stap voor stap naar je lichaam te luisteren en deze stap voor stap te bewonen.
Het accepteren dat je bang bent.
Je hebt een veroordelende geest die het overneemt en alles bekritiseert wat je verkeerd doet of niet doet.
Wanneer jij jezelf voortdurend bekritiseert of je reis beoordeelt, kom je niet ver.
Het hoofd gaat er vaak dwars door heen met vaak vernietigende overtuigingen; 'zoals wie wil mij nou' of 'ik kan helemaal niets' of 'het heeft geen zin, want .....'.
Soms zijn het opgelegde overtuigingen vanuit kindertijd of schooltijd of vanuit een traumatische gebeurtenis.
Hoe meer oordelender je bent over je innerlijke reis, hoe minder je vooruitgang zal zien. Oordeel en kritiek helpt je niet vooruit. Dit kan er juist voor zorgen dat je drie stappen achteruit zet.
Acceptatie is belangrijk.
Zelfacceptatie is het accepteren van jezelf en al je persoonlijkheidskenmerken precies zoals ze zijn. Je accepteert ze, ongeacht of ze positief of negatief zijn. Dit omvat je fysieke en mentale eigenschappen.
Hoe reageer jij op wat er gebeurt, dat is belangrijk. Kun je een situatie, een moeilijk gevoel of een teleurstelling benaderen met nieuwsgierigheid, openheid en mededogen?
Het gaat niet alleen om het interne werk, maar ook om je externe wereld. Kijk om je heen en zie wat je nodig hebt om te veranderen: je relaties, werk en communicatiepatronen?
Deze zijn allemaal belangrijk.
Als je bijvoorbeeld voortdurend naar het nieuws of de laatste post op Facebook bekijkt via je mobiel, welk gevoel geeft je dat dan?
Hoe leeft het in je lichaam en hoe versterkt het hoe jij de wereld waarneemt?
Terwijl je dit nu leest, ga met je aandacht naar je voeten. Hoe voelen je voeten nu aan? Zijn ze aanwezig? Koud? Warm?
Waar zit je adem? Adem je naar je buik? Borstgebied? Is je adem groot of bijna niet waar te nemen?
Het vraagt veel inspanning, geduld steun en mededogen om verandering te zien en te voelen.
Hieronder vindt je een oefening om je te helpen acceptatie in je dagelijks leven te oefenen.
Als je worstelt met het voelen van iets dat je niet wilt voelen (bijvoorbeeld boosheid of verdriet), probeer dan ruimte te maken voor dat gevoel.
Begin door het een naam te geven (bijvoorbeeld: ik ben boos) en merk dan op waar je het in je lichaam voelt (bijvoorbeeld je borst).
Probeer nieuwsgierigheid naar de ervaring te brengen, laat de woede er zijn en merk op of deze in je lichaam beweegt, naar beneden gaat of toeneemt, of het warm of koud is, uitgestrekt of strak, en andere eigenschappen ervan.
Merk op wat je door de woede wilt doen (bijvoorbeeld schreeuwen en schreeuwen) en merk op dat je de keuze hebt om dat wel of niet te doen.
