𝕀ℕ𝕋ℝ𝕆𝕍𝔼ℝ𝕋 Al mijn hele leven ben ik 𝕚𝕟𝕥𝕣𝕠𝕧𝕖𝕣𝕥, wou ik er graag bij horen. Vooral op school, waar ik voor mijn gevoel als een klein muisje in een hoekje zat en waar ik met grote afgunst naar de kinderen keek die alle aandacht kregen. Terwijl tegelijk kostte het mij veel energie om er bij te willen horen, om van mijzelf iets te willen wie ik eigenlijk diep van binnen niet ben. Elke keer wanneer ik weer in een nieuwe groep terecht kwam, vroeg dit veel van mij. Ik heb mij vaak alleen gevoeld, alsof ik er niet toe deed, alsof ik niet bestond...
Door de jaren heen werd ik mij hier meer bewust van. Door naar lichaamsgerichte therapie te gaan, voelde ik steeds meer dat het voor mij juist belangrijk is om alleen te zijn. Om een adempauze in te lassen. Om mijzelf terug te trekken in de natuur, even naar buiten toe. Dat ik mijzelf juist mag buiten sluiten om mijzelf weer energie te geven. Laatst kwam ik dit ook weer tegen tijdens een mbk-nascholing. Ik zat in een rij met mede cranio mensen en ineens zat ik alleen op een hoekje met een lege stoel tussen mij en mijn collega's. Een lieve collega wees mij er op: Susanna misschien is dit wat je juist onbewust nodig heb; je eigen ruimte om daar te zijn wie jij daadwerkelijk ben. Het kost mij nog steeds veel moeite met het gevoel van er "niet bij te horen" en tegelijk voel ik dat ik juist deze alleen-zijn ik dan op mijn best kan zijn. Juist het 𝕚𝕟𝕥𝕣𝕠𝕧𝕖𝕣𝕥 zijn maakt mij wie ik ben!
En wanneer ik de tijd en ruimte krijg, kom ik vanzelf naar je toe met mijn eigen gedachten en mijn eigen bevindingen.
𝑯𝒊𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒇𝒊𝒍𝒎𝒑𝒋𝒆 𝒅𝒊𝒆 𝒈𝒐𝒆𝒅 𝒌𝒂𝒏 𝒖𝒊𝒕𝒍𝒆𝒈𝒈𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒉𝒆𝒕 𝒊𝒔 𝒂𝒍𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒊𝒏𝒕𝒓𝒐𝒗𝒆𝒓𝒕.